نوروآنالیز

توتالیتر شدن دولت های کمونیستی لزوماً به دلیل نفی دولت نیست بلکه بخاطر ناسازگاری آن با جوامع بین المللی و تک افتادن آن چونان جزیره ی کوچکی در اقیانوس است . فرض کنید همه جوامع دنیا کمونیستی بود ، و یک جامعه ای مثلاً امریکا عزم را جزم می کرد که از کمونیزم به کاپیتالیسم شیفت کنه در حالیکه همسایگانش و همچنین اکثر کشورها قصد تغییر ندارند . در اینصورت امریکا برای اینکه بتونه نظامش رو سرمایه داری کنه مجبوره به زور و فشار و سرکوب رو بیاره تا بقای خودشو تضمین کنه ، بعد از مدتی به یک نظام توتالیتر تبدیل میشه که می خواد به هرقیمتی که شده در جهت خلاف آب شنا کنه . شرایط ایجاب می کنه چنین روندی در پیش بگیره . بعبارت دیگه نمی تونه تضادهای درونی و بیرونی رو برطرف کنه .
مارکس به درستی فهمیده بود که استقرار سوسیالیسم در یک کشور محکوم به شکست است .
در باقی مواردی که گفتی ، همنظرم .

بحث اینه که چپ ها باید موضع خودشونو قویاً اعلام کنند یا انقلاب یا اصلاحات اساسی و ساختاری .
در هر دو صورت با پرسش های چالش برانگیزی روبرو هستیم .
هگل به درستی خطرات انقلاب فرانسه رو به ما نشان داد که پایان خوشی نداشت . دیالکتیک برای ما روشن کرد که ضدانقلاب همانا درون انقلاب وجود داره . یا در انقلاب اکتبر و اکثر انقلاب های سوسیالیستی بعد از آن ، به یک ونگاردیسم اپورتونیستی ختم شد
بدین صورت که بخش الیت و رادیکال جامعه یعنی لنین و رفقا ، رهبری جنبش های مردمی رو به عهده می گرفتند تا به قدرت برسند و مردم رو با اهرم زور و فشار و سرکوب به جامعه ای که مدنظرشون بود تغییر دهند ، هسته ی اصلی سوسیالیسم کنترل ِ کارگر بر محصول و تولید است یعنی در وهله ی اول با چنین چیزی آغاز میشه . اما آنچه که در شوروی اتفاق افتاد این بود که شوراها و انجمن های کارخانه ای ، دستگاههای کنترل کارگری و تمامی ابزار کارآمد به تصاحب کامل دولت درآمد ! لنین و تروتسکی معتقد بودند آنچه نیاز است یک ارتش کارگری است که مطیع یک رهبر باشند و سوسیالیسم و پیشرفت مدرن نیازمند یک توده ی عظیم تحت فرماندهی قاطعانه ی یک رهبر یا پیشواست ! این نگرش مطلقاً ربطی به سوسیالیسم نداره ، درواقع نقطه ی مخالف سوسیالیسم است و البته مورد انتقاد سخت سوسیالیست های واقعی مثل لوکزامبورگ و پانه کوئک قرار گرفت . سیستم خفقان و ماشین سرکوبی که در شوروی تثبیت شد بخصوص بعد از مرگ لنین ، به سوسیالیسمی انجامید که به شکل های بعدی توتالیتاریسم بدل شد و از آن لحظه به بعد نه تنها کمترین اثری از سوسیالیسم در شوروی وجود نداشت بلکه تبدیل شد به یک سرمایه داری دولتی .
این بزرگترین چالشی است که بشر تاکنون با آن مواجه شده ، اینکه جامعه ی پساانقلابی چگونه جامعه ای خواهد بود : ارتجاعی یا رو به پیشرفت ؟! ما نیز امروز با همین چالش مواجهیم بویژه چپ ها !
چگوارا راست می گفت انقلاب لزوماً به تئوری انقلابی لنینی وابسته نیست یا نباید باشه بشرط آنکه واقعیت تاریخی به نحو درستی تفسیر شده باشه و نیروهای درگیر در آن به نحو صحیحی مورد استفاده قرار گرفته باشند . اگر به مفهوم انقلاب مارکس توجه کنیم انقلاب چیزی نیست که بتوان آن را از بالا ساخت بلکه نیازمند توده های درحال حرکت در جنبشی خودجوش و رو به جلو است . مارکس تکامل نیروی انسانی که غایتی در خود است را برمبنای حرکت مطلق برای شدن استوار ساخت .
من هیچ شباهتی میان چپ ها و مارکس نمی بینم و اصلاً نمی دونم چپ ها چرا خودشونو به مارکس وصل می کنند .
Ta
@Yandreoim